Μετά από 10 γεμάτες μέρες στο Λονδίνο, μοιρασμένες με απόλυτη ισορροπία μεταξύ 2009 και 2010, είχε έρθει η ώρα να φύγω. Πετούσα το επόμενο πρωί. Γαμώτο.
Με την Τ. επιστρέφαμε σπίτι νωρίς σχετικά μετά από ένα τελευταίο ξεπάτωμα στο κέντρο (shopping, σινεμά, κραιπάλη). Τα πεζοδρόμια του Tufnell Park έμοιαζαν σαν να γυρνούσε κάποιος από το Sainsbury's και να του είχε τρυπήσει η σακούλα με το αλεύρι -δηλαδή, κάτι σκόρπιες χιονονιφάδες που μέχρι να περπατήσουμε τα 200 μέτρα από τον σταθμό στο σπίτι, είχαν εξαφανιστεί. "Φαντάζεσαι να χιονίσει τόσο που να κλείσει το Gatwick;", είπα στην Τ. ενώ ο πέραν πάσης αμφιβολίας ξάστερος ουρανός γκρέμιζε τις ελπίδες μου αυτοστιγμεί.
Λίγα πράγματα με κάνουν να βαριέμαι τόσο πολύ όσο το να μαζεύω το backpack. Στην βαρεμάρα προστέθηκε ο εκνευρισμός, αφού το london-sales-shopping-spree των προηγουμένων ημερών είχε δημιουργήσει ένα μικρό -αλλά διόλου αμελητέο- σωρό από ρούχα και παπούτσια δίπλα στο "αν-μου-χώσεις-άλλο-ένα-καλσόν-θα-εκραγώ" backpack. Big packeto. Τη στιγμή που, απελπισμένη, ετοιμαζόμουν να παραχώσω ό,τι περίσσευε στο sac de voyage δώρο -the horror, the horror!- που είχα πάρει για την Μ., όρμησε φουριόζα στο δωμάτιο η Τ., τραβώντας πολύ θεατρικά τις κουρτίνες (πάντα έτσι μου δείχνουν οι άνθρωποι ότι χιονίζει, δεν ξέρω γιατί, λες κι αν μου πουν απλώς, "το έχει στρώσει τόσο πολύ έξω που αν θέλεις να πας σχολείο/ δουλειά/ αεροδρόμιο, κάλεσε το Enterprise" θα κάνω ένα παφ-φουφ και θα εξαφανιστώ. Τέλος πάντων).
Έξω, προφανώς ο τύπος με το τρύπιο σακούλι αλεύρι είχε με κάποιο τρόπο ανέβει στον ουρανό και άδειαζε όλες τις προμήθειες των Sainsbury's και του Tesco μαζί πάνω από το Λονδίνο και την Βρετανία γενικώς. Έριχνε ένα χιόνι απίστευτο κι είχε περάσει μόλις μια ώρα από τότε που περπατούσαμε στην ξαστεριά (ένα μπράβο στο αξιόπιστο δελτίο καιρού του BBC, που προέβλεπε χιονόνερο, μέσα έπεσαν οι μπαγάσηδες). "Έχουν κλείσει όλα τα αεροδρόμια", με πληροφόρησε περιχαρής η Τ. "το είπαν μόλις στο BBC". Χμμμ... ας τσεκάρω καλύτερα το site του Gatwick, γιατί τα είδαμε τα χαΐρια του BBC. Πράγματι, κλειστό. Contact your airliner. Θα τον contact μωρέ, αύριο. Α, και να θυμηθώ να ευχηθώ να κερδίσω το τζόκερ.
6 Ιανουαρίου, πρωί
Πολύ πρωί δηλαδή, 7 παρά, πράγμα που σημαίνει πίσσα σκοτάδι και βρομόκρυο. Η Τ. έπρεπε να πάει στη δουλειά, στου διαόλου το κέρατο δηλαδή, κι εγώ στο Gatwick, επίσης στου διαόλου το κέρατο -το άλλο. Παρά τη μαύρη μαυρίλα του εγγλέζικου πρωινού, ήταν προφανές ότι μάλλον δεν θα πηγαίναμε πουθενά, ήταν όλα βουλιαγμένα στο χιόνι.
Να εξηγηθώ: "βουλιαγμένα" με ελληνικά στάνταρ, και μάλιστα αθηναϊκά. Δηλαδή, έχει ρίξει 7-8 πόντους χιόνι κι όλοι κάνουν λες και βρισκόμαστε στα πρόθυρα της επόμενης παγετώνιας περιόδου. Και ειδικά στο BBC, που μάλλον έχουν προσλάβει τον Ευαγγελάτο και τον Βερύκιο, δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια κάλυψη: δραματική μουσική, ρεπορτάζ για εγκεφαλικά νεκρούς, λεπτομέρειες για τον αριθμό των καταγμάτων σε απευθείας σύνδεση με το Great Snoring και το Crapstone και λοιπά. Το ότι οι κεντρικοί δρόμοι στο Λονδίνο ήταν ανοιχτοί και το tube λειτουργούσε κανονικά, λεπτομέρεια μωρέ. Αυτά για την τηλεοπτική ενημέρωση στας Ευρώπας.
Μετά από καμιά δεκαριά τηλέφωνα στην Ολυμπιακή, με διαβεβαίωσαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πετάξω παρά μόνο αν έχω μπαμπά τον Ίκαρο και μου άλλαξαν το εισιτήριο για την επομένη. Η Τ. με φτηνές δικαιολογίες -"το BBC λέει ότι ένα κοπάδι μαμούθ έχει αποκλείσει την Northern Circular, αλήθεια καλέ"- έψησε την προϊσταμένη της να μην πάει στη δουλειά - εύπιστοι άνθρωποι οι Άγγλοι, πάντως. Αλλά θα μου πεις, εδώ πίστευαν τόσο καιρό τον Μπλερ, στις σαχλαμάρες της Τ. θα κολλήσουν;
Δεν πίστευα την καλή μου τύχη: δεν είχα ξαναδεί το Λονδίνο χιονισμένο (μόνο κατεψυγμένο), ο κακός του ο καιρός μού είχε χαρίσει μια εξτρά μέρα και ήταν καταπληκτική ευκαιρία να δοκιμάσω και τις καινούργιες μου wellies -όχι, που θα καθόμαστε μέσα. Σε κοντινή απόσταση υπήρχαν διάφορα αξιοθέατα, όπως το σπίτι του John Keats και μια παμπάλαια must-see παμπ με άθλιες online κριτικές για το σέρβις. Τελικά, καμία σχέση, ξεκινήσαμε για το νεκροταφείο του Highgate - όχι, δεν είμαστε goth, απλώς για τα σίδερα.
Η διαδρομή ήταν σούπερ. Χιόνιζε απίστευτα πολύ, γλιστρούσε τραγικά (είχα δώσει τις wellies στην Τ. γιατί δεν είχε μπότες, μόνο καμιά 30αριά ζευγάρια μπαλαρίνες) η μηχανή μου είχε γίνει μούσκεμα και τρώγαμε κάτι αγγλικές λουκανικόπιτες από αυτές που τρως μόνο στα πρόθυρα λιμοκτονίας - ή υποθερμίας. Σοβαρά τώρα, ήταν πολύ ωραία. Τα κόκκινα χιονισμένα διώροφα λεωφορεία προσπερνούσαν κόκκινους χιονισμένους τηλεφωνικούς θαλάμους, τα λονδρέζικα τουβλί σπιτάκια έμοιαζαν ακόμα πιο πανομοιότυπα χάρη στο χιόνι, οι αγγλικανικές εκκλησίες ήταν σαν βγαλμένες από ρετρό καρτ ποστάλ και όλοι οι περαστικοί έδειχναν πολύ ευχαριστημένοι - εκτός από κάτι ζοχάδες. Μόνο ο Paddington Bear έλειπε.
Πρώτα πήγαμε στο Waterlow Park, δίπλα από το νεκροταφείο του Highgate, όπου όλα ήταν τρομερά χιονισμένα και απίστευτα: πρώτα από όλα, το πάρκο είναι τεράστιο, γεμάτο λοφάκια, δεντράκια, ποταμάκια, παπάκια και λοιπά -άκια, όπως παιδάκια που έπαιζαν με έλκηθρα και έφτιαχναν χιονάνθρωπους. Ήταν τόσο χαριτωμένα που ήθελα να τα φωτογραφίσω αλλά υπό τον φόβο να μου κουβαλήσουν την Scotland Yard γιατί φωτογραφίζω ανήλικα και ποιος-ξέρει-τι-βρομιάρα-είμαι (δεν παλεύονται οι άνθρωποι, χαμογελάς σε παιδάκι και σε αντιμετωπίζουν σαν δυνάμει παιδεραστή), κράτησα αποστάσεις ασφαλείας, οπότε τελικά φωτογράφισα κάτι χιόνια με κάτι χρωματιστές μουτζούρες...
Το νεκροταφείο του Highgate είναι πολύ παλιό και πολύ ωραίο, αν σας αρέσουν τα νεκροταφεία, σαν υπαίθρια γλυπτοθήκη κι αυτό γιατί κάποτε ήταν πολύ της μοδός να σε θάβουν εκεί. Έτσι, έχει και διάσημους μακαρίτες, όπως κάμποσα μέλη της οικογένειας Dickens, πλην του Καρόλου αλλά δεν πειράζει, γιατί σε Κάρολο έχει τον Μαρξ και σε κάτι πιο πρόσφατο, εδώ είναι και ο τάφος του αγαπημένου μου Douglas Adams.
Στην είσοδο ήταν μια συμπαθέστατη στρογγυλή κυριούλα που μας κοιτούσε με μια κάποια απορία - προφανώς, δεν περίμενε επισκέπτες. Αφού πληρώσαμε το εισιτήριο (3 λιρίτσες), η καλή κυρία μας είπε να προσέχουμε να μην βγούμε από το κεντρικό μονοπάτι γιατί είναι κάτι τάφοι ανοιχτοί και δεν φαίνονται από το χιόνι και επίσης, να είμαστε πίσω σε 45 λεπτά ακριβώς γιατί θα έκλεινε και θα μας κλείδωνε μέσα.
Με αυτή την ευχάριστη σκέψη κατευθυνθήκαμε στον μόνο τάφο που είναι εύκολο να βρεις εκεί μέσα χωρίς να σου συμβεί κάτι από τα παραπάνω, δηλαδή του Καρλ Μαρξ. Πρόκειται για ένα πράγμα -μην πω τίποτα χειρότερο- καμία σχέση με τους υπόλοιπους τάφους κι αυτό γιατί τον έφτιαξαν σύγχρονοι Άγγλοι που σε γούστο συναγωνίζονται τους σύγχρονους Έλληνες. Βασικά, ο τάφος φτιάχτηκε από το ΚΚ Βρετανίας -αγνοώ αν είχαν λόγο στην αισθητική του πράγματος, αλλά πολύ φοβάμαι πως ναι.
Πριν να φτιάξουν αυτό το πράγμα λοιπόν, τον είχαν κάπου παραπεταμένο στο ίδιο νεκροταφείο, τον παλιοκομμουνιστή -άρα μάλλον τώρα θα θεωρούν ότι τον τίμησαν, whatever... Ενώ του λέγαμε τα νέα του Περισσού για να στριφογυρνάει στον τάφο του (τι, μόνο εμείς θα την πληρώνουμε;), εμφανίστηκαν και άλλοι επισκέπτες, οπότε συνολικά ήμαστε 6 και άρα, είχαμε περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης αν τελικά μας κλείδωναν μέσα.
Ευτυχώς, τίποτα μακάβριο δεν μας συνέβη και ξεκινήσαμε για αυτή την καλή pub που μας είχε πει ο Β. και ήταν κάπου μέσα στο πάρκο. Φυσικά, δεν την βρήκαμε ποτέ αλλά κάναμε πολλούς άσκοπους κύκλους και αφού είχαμε γίνει επαρκώς κασάτες, αποφασίσαμε να αναζητήσουμε αλλού την τύχη μας.
Στο Highgate οι παμπ ήταν ή της συμφοράς ή κλειστές έτσι κάτσαμε σε ένα από τα 111 (αλήθεια) Cafe Rouge που υπάρχουν στην Βρετανία, μια μάλλον αποτυχημένη κόπια γαλλικού μπιστρό. Ευτυχώς, το φαγητό τρωγόταν και το κρασάκι ήταν σε καλή τιμή γι' αυτό και το τσούξαμε -για να ζεσταθούμε, βρε, όχι για τίποτα άλλο.
Η μοναδική απότομη κατηφόρα του Λονδίνου βρισκόταν στον δρόμο μας και είχε μεταμορφωθεί σε τεράστιο βρόμικο παγάκι, οπότε την κατεβαίναμε σε περιγραφή Αλέξη Κωστάλα (διπλό τόλουπ, τριπλό άξελ, πολλαπλό λουτς και τέτοια) ενώ δίπλα μας, τα κόκκινα λεωφορεία τράκαραν απαλά το ένα με το άλλο, μπλοκάροντας οριστικά την κίνηση μέχρι το επόμενο πρωί. Στον δρόμο, αγόρασα και ένα μικρό backpack -την γλίτωσε το δώρο της Μ.
...to be continued
No comments:
Post a Comment