7 Ιανουαρίου, αξημέρωτα
"Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πετάξετε, το αεροπλάνο έχει φύγει από την Αθήνα" με διαβεβαίωνε η τηλεφωνήτρια της Ολυμπιακής. Με βαριά καρδιά (αφού ήλπιζα ότι το σκατο-Gatwick θα ήταν ακόμα κλειστό), κατέβασα τα πράγματα και περίμενα έξω στο χιόνι την Τ. να ξεπαρκάρει -20 λεπτά, το αμάξι είχε γίνει σαν τσιπούρα σε βαθιά κατάψυξη. Οπότε, αφού περίμενα που περίμενα, τράβηξα κι αυτή τη φωτογραφία με το κινητό, που πίστευα ότι ήταν η τελευταία μου -για το συγκεκριμένο ταξίδι- στο Λονδίνο.
Στο μεταξύ, οι γείτονες που περνούσαν μου έριχναν περίεργες ματιές (δεν έχω αναφέρει ως τώρα ότι η Τ. μένει σε fenced community) και ένας μάλιστα με ρώτησε αν ήθελα κάτι. Σωστά, τι μπορεί να θέλει μια τύπισσα εμφανώς αγουροξυπνημένη μέσα στα χιόνια στους -5, έξω από μια πόρτα με τρεις σάκους στις 7.45 το πρωί;
Η Τ. με άφησε όπως-όπως στον σταθμό του tube κι έφυγε καθυστερημένη για τη δουλειά. Κάπου εκεί άρχισε η "Οδύσσεια μιας Ταξιδεμένης". Ήμουν φορτωμένη σαν τη μουλάρα: ένα backpack στην πλάτη, ένα μικρότερο κρεμασμένο στο στήθος, μια τσάντα χιαστή και ένας μικρός σάκος να κρέμεται από τον αριστερό μου αγκώνα -δεν ζύγισα τίποτα, αλλά ήταν σίγουρα 20 κιλά. Κατεβαίνοντας, μου έπεσε και η Oyster κι αφού την ποδοπάτησαν ενσυνείδητα 3-4 πολιτισμένοι Ευρωπαίοι, ένας κατάλαβε ότι όσο κι αν το πάλευα, μάλλον δεν μπορούσα να σκύψω στην κατάστασή μου και μου την μάζεψε. Να'ναι καλά.
Το τρένο ήταν τίγκα. Είχα συμπιεστεί κάπου ανάμεσα στους σάκους μου, μια χειρολαβή και τρεις μασχάλες -ευτυχώς που ήταν χειμώνας- και προσπαθούσα να υπολογίσω σε ποια στάση με συνέφερε να κατέβω για να μην περπατήσω πολύ. Τελικά, έκανα τη χειρότερη επιλογή αφού, όπως αποδείχτηκε όταν ήταν πια πολύ αργά, έκαναν συντήρηση στις κυλιόμενες σκάλες και έπρεπε να κατέβω κάπου 100 πάρα πολύ απότομα σκαλοπάτια χωρίς να βλέπω πέρα από τη μύτη μου. Δεν είναι η πρώτη φορά που φορτώνομαι έτσι, δεν είναι η πρώτη φορά που αγκομαχάω και ορκίζομαι την επόμενη φορά που θα ταξιδέψω να κουβαλάω μόνο το εισιτήριο. Αλλά αυτό ήταν too much. Οπότε, στράφηκα στην καλοσύνη των ξένων. Ή έτσι νόμιζα. Ένας τύπος με έσπρωξε κατεβαίνοντας -προφανώς θα ήθελε να δει πώς είναι να κουτρουβαλάει κάποιος μέχρι τον πάτο της σκάλας φορτωμένος με σάκους- και αντί να τον βρίσω, του ζήτησα πολύ ευγενικά να με βοηθήσει. "Όχι" μου είπε ξερά ο βρετανός gentleman και έφυγε. Πλέον η σεξουαλική του ζωή πρέπει να είναι σκατά, αν έπιασαν οι κατάρες που του έριξα. Ευτυχώς, μια πιτσιρίκα προσφέρθηκε και με ξαλάφρωσε κατά έναν σάκο, ώστε να μπορέσω να κατέβω με τα πόδια και όχι με το κεφάλι.
Το επόμενο τρένο ήταν ελαφρώς πιο χαλαρό κι έφτασα επιτέλους στην Victoria -οι αναπόφευκτες συγκρίσεις με τη δική μας ταπεινή (πλην σεβάσμια, λόγω ηλικίας) Βικτώρια, είναι δεδομένες αλλά αυτά άλλη φορά. Είχα μπροστά μου 2,5 ώρες ως την απογείωση και αφού το Gatwick Express έκανε μισή ώρα να φτάσει και είχε δρομολόγιο κάθε 15 λεπτά -σύμφωνα με το site τους, όπου επίσης διαβεβαίωναν το κοινό ότι, παρά τα χιόνια και τους πάγους, όλα δούλευαν σαν ελβετικό ρολόι- την είδα χαλαρή. Έκανα μια μικρή στάση να ξεφορτώσω λίγο γιατί το αίμα δεν κυκλοφορούσε πια στα χέρια μου και έβγαλα το εισιτήριό μου γλιτώνοντας μετά βίας το εγκεφαλικό. 17 λίρες το Gatwick Express! Μην ακούσω τίποτα ξανά για τα 6 € του μετρό για τον Βενιζέλο. Κιχ.
Σέρνοντας τα πράγματα, έφτασα στην αποβάθρα, όπου κάτι τύποι ντυμένοι σαν την Κοκκινοσκουφίτσα στο Las Vegas, έλεγχαν τα εισιτήρια.
"Συγγνώμη, τι ώρα φεύγει το επόμενο τρένο;"
"Τώρα."
"Οκ, και μετά;"
"With this weather love, God knows when".
Excuse me? Στα επόμενα δευτερόλεπτα έτρεξα (όσο μπορούσα) μέχρι το τελευταίο βαγόνι, πέταξα με θεαματικό τρόπο τα πράγματα μέσα και μπήκα την ώρα που έκλεινε η πόρτα. Πολύ κινηματογραφικό, αλλά καλύτερα να τρως ποπ-κορν εκείνη την ώρα. Παράλληλα, έβριζα την ιστοσελίδα του Gatwick Express και ιδίως τον τύπο που κάνει το update - άλλος ένας άνθρωπος με στυτικές δυσλειτουργίες λόγω κατάρας.
Η ξανθιά κυρία με την κατακόκκινη βαλίτσα, με κοιτούσε ψιλογελώντας ενώ ξεφυσούσα στον μικρό προθάλαμο του βαγονιού. Πιάσαμε την κουβέντα και αποδείχτηκε πολύ συμπαθητική. Ήταν από το Guernsey και αυτό με ενθουσίασε -για εντελώς άκυρους λόγους ξέρω πολλά γι'αυτό το μικροσκοπικό νησάκι (δεν έχω πάει ποτέ, αλλά πού θα μου πάει;). Το Guernsey είναι ένα από τα Channel Islands (για τους Άγγλους) ή Îles Anglo-Normandes και Îles de La Manche (για τους Γάλλους, διαλέξτε), που βρίσκονται εδώ
φωτό Wikipedia
Οκ, το λογικό μάλλον θα ήταν να ανήκουν στην Γαλλία, αλλά τι να κάνουμε, τα έχει αυτά η γεωοπολιτική και έτσι αποτελούν βρετανικό έδαφος. Τέλος πάντων, έχω ξεφύγει εντελώς από το θέμα μου.
Όταν επιτέλους έκατσα και κοίταξα έξω από το παράθυρο, όλα τα νεύρα και η κούραση εξαφανίστηκαν. Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό, από αυτά με τη διάφανη ατμόσφαιρα, που βλέπεις μόνο μετά το χιόνι. Το τρένο διέσχιζε το νότιο Λονδίνο, όπου ακόμα και οι μάντρες με τα παλιοσίδερα έμοιαζαν σχεδόν συμπαθητικές έτσι πνιγμένες στο άσπρο. Αφήνοντας τις αστικές περιοχές, το τοπίο έγινε ακόμα καλύτερο: δάση, παγωμένες λιμνούλες και ποταμάκια, κι ανάμεσά τους, χωριά βγαλμένα από χριστουγεννιάτικες κάρτες του παππού. Η κυρία από το Gernsey είχε ενθουσιαστεί.
Έβγαλα λοιπόν κι εγώ τη μηχανή και κατάφερα να τραβήξω μερικές πόζες, αν και πιστέψτε με, ήταν πολύ πιο ωραία από όσο φαίνεται...
Το δικό μας το Γκάζι είναι πιο ωραίο (φυσικά) με την κόκκινη καμινάδα του, αλλά εδώ έχουν extra bonus το χιόνι και τα γλυκούλικα σπιτάκια και πολύ το εξετίμησα αυτό.
Δρόμο (ή μάλλον ράγα) πήραμε, δρόμο αφήσαμε, φτάσαμε στο Gatwick αφού στο μεταξύ είχα μάθει τα πάντα για την οικογένεια της κυριούλας από το Guernsey. Χωριστήκαμε με ευχές για καλά ταξίδια και για καλές επιστροφές και ακολούθησε η καθεμιά τη μοίρα της, που δυστυχώς δεν προδιαγραφόταν και πολύ λαμπρή, για τις επόμενες ώρες τουλάχιστον.
Γιατί, καλοί μου συνταξιδιώτες, στο Gatwick γινόταν το έλα να δεις - ή μάλλον το "σήκω φύγε τρελή που νομίζεις ότι θα πετάξεις και στην Αθήνα". Παντού κόσμος και βαλίτσες. Χιλιάδες άνθρωποι από κάθε μέρος του κόσμου, πολύ πιθανόν και από άλλους πλανήτες - ειδικά ορισμένοι, σταντάρακι, από τον Άρη είχαν κατέβει. Δεν έπεφτε καρφίτσα, λέμε. Η ουρά για το check-in της Ολυμπιακής ήταν γιγάντια και σαν να μην έφτανε αυτό, όλα τα ευγενέστατα πατριωτάκια προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να σου φάνε την σειρά - ιδίως αν έμοιαζες με κουτόφραγκο, πάει, την χαιρέταγες την πτήση. Όταν με τα πολλά ήρθε η ρημαδοσειρά μου, ρώτησα τον τυπάκο αν θα πετάξουμε τελικά γιατί πολύ χλωμό μου φαίνεται το ενδεχόμενο. Το ίδιο του φαινόταν και αυτουνού αλλά η Ολυμπιακή τον είχε διαβεβαιώσει ότι θα φύγουμε.
φωτό Gatwick
Μπόλικα κιλά ελαφρύτερη, είπα να πιω επιτέλους έναν καφέ - όλα αυτά τα είχα τραβήξει άνευ καφεΐνης και νικοτίνης, οπότε τα νεύρα είχαν γίνει κέντημα σταυροβελονιά. Το καταπληκτικό στο Gatwick είναι ότι δεν έχουν πίνακες αναχωρήσεων στον χώρο του check-in. Έτσι, για να δεις αν και πότε φεύγει η πτήση σου, πρέπει να περάσεις τον έλεγχο, και μετά δεν ξαναβγαίνεις που να είσαι η βασιλομήτωρ. Και το κάπνισμα απαγορεύεται, βεβαίως-βεβαίως. Μπράβο παιδιά, σούπερ πρακτικό το σύστημα, να το χαίρεστε.
Ρώτησα τα σεκιουριτάκια που στέκονταν στην είσοδο αν προλαβαίνω να πάω να φουμάρω η δόλια και αφού με κοίταξαν με ένα σοκ ανάμεικτο με βδελυγμία, είπαν ότι ίσα που προλαβαίνετε να τραβήξετε δύο τζούρες, δεσποινίς. Τσακίστηκα κι εγώ να βρω το καπνιστήριο. Πολύ απλό, ήταν δέκα λεπτά περπάτημα, έξω στο χιόνι και στο αγιάζι. Κάπνισα με ταχύτητα και πάθος θανατοποινίτη και τσακίστηκα πίσω στον έλεγχο. Ε ρε γλέντια...
φωτο BBC
Στους πίνακες αναχωρήσεων, δίπλα από κάθε, μα κάθε, προορισμό έγραφε CANCELED. Στη δική μας περίπτωση, πάντα ξεχωριστή, έγραφε PLEASE WAIT. 2,5 ώρες πέρασαν με αυτό το wait και η ανακοίνωση δεν έλεγε να αλλάξει. Είμαι απολύτως πεπεισμένη ότι ο μόνος λόγος που κάναμε check-in τόσοι νοματαίοι και βρεθήκαμε μαντρωμένοι εκεί μέσα ήταν για να κάνουν τζίρο τα μαγαζιά του αεροδρομίου, δεν παίζει άλλο σενάριο. Σαν καλό κορόιδο που είμαι (και σίγουρη ότι δεν θα χρειαστώ άλλο τις λίρες που μου είχαν απομείνει) έπεσα στην παγίδα τους και ψώνισα. Μισή ώρα και 40 λίρες αργότερα ήμουν πια άφραγκη, ατσίγαρη και σκασμένη για κουβέντα. Έτσι, το έριξα στο socializing. Είχα εντοπίσει από την ουρά του check-in μια τύπισσα μάλλον Ελληνίδα και μάλλον συμπαθητική. Ευτυχώς, είχα πέσει μέσα σε όλα με την Γ. Το όνομά της είναι χαλαρά το πιο παράξενο που έχω ακούσει στην ζωή μου αλλά είμαι πολύ εχέμυθο άτομο και δεν το λέω.
Δύο ώρες αργότερα, αφού κοντεύαμε να εξαντλήσουμε κάθε θέμα συζήτησης, είδαμε μια αναμπουμπούλα που αποδείχτηκε ότι ήταν οι συνεπιβάτες μας της Ολυμπιακής. Ακυρώθηκε η πτήση, μας λένε - στον πίνακα πάντα PLEASE WAIT. Δύσπιστη, τηλεφωνώ στην Ολυμπιακή, όπου μου λένε ότι θα πάμε Αθήνα μέσω Βρυξελλών. Ωστόσο, το Gatwick δεν είχε ίδια άποψη. Μας οδήγησαν έξω, στον χώρο παραλαβής αποσκευών, όπου είχαν τα κακόμοιρα τα μπαγκάζια μας πεταμένα σε σωρούς σαν ανθρωπιστική βοήθεια στην Αϊτή και μας ξαπόστειλαν με συνοπτικές διαδικασίες.
φωτό http://righthandmarketingmanagement.com
Το μόνο καλό ήταν ότι θα κάναμε επιτέλους τσιγάρο.
...to be continued
No comments:
Post a Comment