Off the Hook

Ο Αύγουστος τελείωνε και μού είχαν μείνει ακόμα κάτι μέρες για τελειώσει η άδεια και επιπλέον, έκανε διαολεμένη ζέστη στην Αθήνα. Αν και δεν ήταν ούτε 24 ώρες που είχα γυρίσει από την Μάνη, είχα φρίξει ήδη. Οπότε, όταν ο Λ. και ο Π. μάς ανακοίνωσαν ότι θα πήγαιναν στο Αγκίστρι για λίγη ακόμα λιακάδα και βουτιές, είπα, εδώ είμαστε! Η σκηνή εξάλλου ήταν ακόμα στο χωλ, κάτι λίγα ρούχα (και κυρίως, μαγιό) είχαν μείνει καθαρά, έτοιμη!

Στο Αγκίστρι πηγαίνω συνήθως για Σ/Κ -εγώ και η μισή Αθήνα δηλαδή- εδώ και χρόνια. Το καταπληκτικό με αυτό το νησάκι είναι ότι ενώ βρίσκεται 1,5 ώρα από τον Πειραιά (ή 22 ναυτικά μίλια σύμφωνα με τη αυτή την ιστοσελίδα) είναι πραγματικά άλλος κόσμος. Κατάφυτο, με βαθιά γαλαζοπράσινα νερά, φιλικό στο ελεύθερο κάμπινγκ και επίσης, τόσο μικρό που δεν χρειάζεται καν να πάρεις μεταφορικό μέσο (με ένα ποδηλατάκι είσαι βασιλιάς).

Τελευταίο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου, όπως καταλαβαίνετε, στο Αγκίστρι γινόταν ελαφρώς της κακομοίρας.

Ευτυχώς, έχει καράβι (που πιάνει και Αίγινα) και δελφίνι αρκετά συχνά, οπότε ταξιδεύεις σχετικά άνετα. Το ferry-boat δένει στην Σκάλα, που είναι και η καλύτερη λύση, αν πρόκειται να πάει κανείς για κάμπινγκ στην Χαλικιάδα. Εκεί πηγαίνω πάντα. Είναι μια σχετικά μικρή παραλία με βότσαλα και καταπληκτικά νερά, που βλέπει την Πέρδικα της Αίγινας και το νησάκι της Μονής από αριστερά και από δεξιά, τα Μέθανα. Είναι μόλις 20 λεπτά από το λιμάνι. Στο τέλος της ασφάλτου ξεκινά ένα μονοπάτι μέσα στο πυκνό πευκοδάσος που φτάνει σχεδόν μέχρι τη θάλασσα και που τα σαββατοκύριακα τιγκάρει στο αντίσκηνο.

Σοβαρά τώρα, μερικές φορές, είναι τρομερά δύσκολο να βρεις καβάτζα της προκοπής.

Δηλαδή
α) να έχει καλή σκιά, αφού είναι τρομερή ειρωνεία να κοιμάσαι στο δάσος και να σου μπαίνει ο ήλιος στο μάτι από τις 6 και

γκαντέμηδες

β) δεν θέλεις να στήσεις πάνω στο μονοπάτι, από όπου περνάει όλος ο κόσμος, όλη την ώρα. Άσε που θα σε κατουρήσει κανένας σκύλος...

Μην τον βλέπετε έτσι αξιαγάπητο, κατουράει ποτάμια, 
κατά προτίμηση έξω από τη σκηνή σας

Στην Χαλικιάδα πήγα πρώτη φορά το 2002, με την Ε. και την Ε. (κατά το Ντίπον και Ντιπόν). Ήταν η εποχή που η μισή Ελλάδα έπεφτε από τα σύννεφα με τις συλλήψεις της 17Ν. Το πιο κουφό ήταν  βέβαια όταν μάθαμε εκ των υστέρων ότι παραθερίζαμε μαζί με τον Δημήτρη Κουφοντίνα* -και όχι, δεν τον πήρε το μάτι μας.

*το άρθρο είναι ξεκαρδιστικό

_______

Τέλος πάντων, ζουμ στο 2010. Ο Λ. και ο Π. είχαν πάει από την προηγούμενη στο Αγκίστρι και θα μας θα μας έπιαναν και καβάντζα ευτυχώς. Ο Κ. επέμενε να πάρει τη μηχανή γιατί δεν με πίστευε που του έλεγα ότι είναι μόνο 20 λεπτά περπάτημα. Επίσης, δεν με πίστεψε όταν του είπα να πάμε όλο αριστερά βγαίνοντας από το λιμάνι ("αποκλείεται να είναι δρόμος αυτό"). Και πήγαμε από αλλού. Και βγήκαμε στη χωματερή του νησιού. Δύο απορίες: πρώτον, γιατί οι άντρες δεν ακούνε ποτέ; Και δεύτερον, γιατί πάνε και βάζουν τις χωματερές μέσα στο δάσος (όχι οι άντρες, γενικώς);

Αφού φτάσαμε αισίως στο σωστό μέρος...

 ...και διασχίζαμε το δάσος, προσπαθούσα να θυμηθώ πού ήταν η διχάλα για το μονοπάτι μου. Και μόνο στην ιδέα ότι θα έπρεπε να κατέβω τον γκρεμό της Χαλικιάδας, με έκοβε ο κρύος ιδρώτας της υψοφοβίας. Το μονοπάτι μου, λοιπόν, ήταν εναλλακτική costa-costa διαδρομή. Έβαζες λίγο ποδαράκι στο νερό, αλλά καλύτερα, από το να γίνεις ρόμπα (δηλαδή να αλυχτάς "φοβάμαι, ρε ηλίθια, μην με ζορίζετε" και να σε κοιτάει όλη η παραλία). Δεν κατάφερα να βρω το  παραλιακό μονοπάτι μου γιατί η θάλασσα το είχε εξαφανίσει και βλαστημώντας, προετοιμάστηκα να φρικάρω -προετοίμασα και τον Κ. για να με βοηθήσει, βέβαια, με τις σχετικές μαλαγανιές.

Μόλις είδα την Χαλικιάδα, σχεδόν ξέχασα ότι φοβόμουν.

Αφήστε που τελικά, η κατάβαση δεν ήταν και τόσο χάλια πια: δηλαδή, η φύση μπορεί να μου εξαφάνισε το παραλιακό μονοπάτι αλλά είχε φτιάξει κάτι σχετικά βολικές προεξοχές στον βράχο, έτσι κατεβαίνεις πλέον πολύ καλύτερα (όχι ότι δεν χέστηκα πάνω μου, δηλαδή, αλλά τουλάχιστον κατέβηκα μόνη μου χωρίς να βγάλω κιχ).

Στην παραλία γινόταν ο τρελός χαμός: πατήσαμε καναδυό μέχρι να φτάσουμε στον Λ. και τον Π. που ήταν χωμένοι με τον σκύλο κάτω από μια αυτοσχέδια τέντα. "Σας έχουμε φυλάξει θέση" φώναξε μέσα στη χαρά ο Λ. "Να, εδώ δίπλα".

Και σε ανατολική παραλία και πάνω στην κροκάλα. Υπέροχα. Καλά που έφερα το στρωματάκι.
Το 2002 είχαμε κοιμηθεί στην παραλία και η μια εκ των Ε. το πρωί ξύπνησε με λουμπάγκο. Δεν είχε στρωματάκι, όπως δεν είχε και ο Κ.

"Θα πιαστείς εδώ, πονάει το βότσαλο" του λέω. "Μπα, λες;" Όχι, που θα με πίστευε. "Ρε Π., κοιμάσαι άνετα εδώ;" Βέβαια, του απαντάει, πολύ άνετα -είχε στρωματάκι, πράγμα που ο Κ. δεν ήξερε. Το πρωί έβριζε.

Η Χαλικιάδα είναι παραλία γυμνιστών αλλά με τόσο κόσμο που μαζεύει τα σαββατοκύριακα, οι γυμνιστές μειοψηφούν οπότε μην αγχώνεστε άμα δεν ανήκετε στο κίνημα. Είχα ξεχάσει  πόσο γεμίζει αυτή η παραλία.

Επίσης, συνήθως κάνει φοβερή ζέστη και η σκιά πέφτει ακριβώς τη στιγμή που ο ήλιος γίνεται ευχάριστος και αυτό είναι λίγο σπαστικό αλλά τέλος πάντων. Το καλό ήταν ότι τα παιδιά είχαν κάνει προμήθειες σε σαλατικά και κονσέρβες, οπότε κάναμε ένα επιτόπιο μίνι-τσιμπούσι. Αν δεν είχαν φασόλια (μπλιαχ) όλες οι κονσέρβες εκτός από τα ντολμαδάκια, θα είχα φάει σαν βασίλισσα.

Είχε βγάλει κυματάκι που σε δρόσιζε καθώς σε πιτσιλούσε, η θερμοκρασία ήταν ιδανική, η παρέα χαλαρή και τότε, σηκώθηκαν ένα σωρό πουλιά από το δάσος και πέταξαν προς τα Μέθανα Ήταν τέλειο, κρίμα που έβγαλα μόνο αυτή τη φωτό όπου τα πουλιά μοιάζουν πιο πολύ με τις κουτσουλιές τους.

Αφού αράξαμε και μετά αράξαμε λίγο ακόμα, είπαμε να πάμε να ξαναφάμε. Μην φανταστείτε ότι πήγαμε μακριά. Λίγο αφού βγεις στην άσφαλτο, είναι μια πανσιόν με ωραία βεράντα  πάνω από τη θάλασσα, που καταλήγουν πολλοί κατασκηνωτές από την Χαλικιάδα για πρωινό, καφέ, τάβλι, βραδινό κλπ. Σχεδόν πάντα εκεί πάω -ελαφριά βαρεμάρα που έχει μετατραπεί σε ιεροτελεστία. Το φαγητό είναι αξιοπρεπές και  έχει νορμάλ τιμές. Και ποζάτες γάτες.

Πίσω στην παραλία, δεν μπορώ να πω ότι είχε σκοτεινιάσει. Ήταν ελάχιστες μέρες μετά την Πανσέληνο και είχα ενθουσιαστεί με τη φεγγαροσκιά μου. Επιπλέον, έκανε ακόμα ζέστη και είχαμε ιδρώσει από το περπάτημα και κάτι τέτοιες ευκαιρίες για βραδινό μπάνιο δεν τις χαραμίζεις εύκολα. Ήταν τόσο ήρεμα και ξένοιαστα. Τελευταίες μέρες καλοκαιριού.

Τότε, ο Λ. άρχισε τις φωνές γιατί κάτι πάτησε και κόπηκε μέσα στη θάλασσα και επεκράτησε ένας μικρός πανικός. Τελικά, δεν ήταν τίποτα.

Όταν και ο τελευταίος έπεσε για ύπνο, δεν είχα καμία όρεξη να ακολουθήσω. Alone time με συντροφιά τα κύματα, το φεγγάρι, τα φώτα της Αίγινας και κάτι ξέμπαρκα πεφταστέρια. Ξάπλωσα στα βότσαλα (που δεν ήταν πια καθόλου ενοχλητικά) και χάζευα για ποιος-ξέρει-πόσο. Αν αυτό δεν είναι ευτυχία...

Ο ήλιος με ξύπνησε από τις 8 και  η Χαλικιάδα, ομολογουμένως, είχε πολύ λιγότερο κόσμο αφού λίγοι είναι οι hard-core κατασκηνωτές που γουστάρουν διανυκτέρευση στο βότσαλο.

Από την άλλη, μόνο εκείνοι μπορούν βγαίνοντας από τη σκηνή τους να βουτήξουν κατευθείαν στο βαθύ νερό. Δεν είναι ούτε δύο βήματα.

Αρκεί βέβαια μην τρακάρεις καμιά μέδουσα, σαν αυτή που έβγαλε έξω ένας τύπος ευτυχώς έγκαιρα, αν και κανείς δεν ήξερε τελικά  αν τσιμπούσε ή όχι.

Scala 

Μετά τις 11 η ζέστη έγινε και πάλι αφόρητη, άσε που έκανε και πείνα. Έτσι, κατεβήκαμε στην Σκάλα (όχι του Μιλάνου). Δεν είναι ο κεντρικός οικισμός του νησιού και ευτυχώς δηλαδή, γιατί δεν είναι και ό,τι πιο όμορφο. Το Μεγαλοχώρι (ή Μύλος) είναι πολύ πιο γραφικό.

Αφού ντερλικώσαμε, περιηγηθήκαμε στο μικροαστικό κιτς του Αργοσαρωνικού. Η Σκάλα συνδυάζει τον αέρα ξεπεσμένου θέρετρου του εβδομηντογδόντα με την κιτσολέ αισθητική των '00, δηλαδή νεόκτιστες ροζ-σομόν περίπου-πολυκατοικίες όπου ενοικιάζονται ή/και πωλούνται παραθεριστικά διαμερίσματα. Πραγματικά, ποιος αγοράζει διαμέρισμα σε πολυκατοικία για να κάνει διακοπές; Αν αυτό δεν είναι διαστροφή...

Αυτή η ομορφιά είναι ξενοδοχείο

Έτσι κι αλλιώς είναι θλιβερή αυτή η κακόγουστη τσιμεντοποίηση αλλά σε πληγώνει ακόμα περισσότερο όταν την βλέπεις σε ένα τόσο όμορφο νησάκι. Με το να βάζεις κεραμίδια πάνω στο τσιμεντόκουτο, δεν σημαίνει ότι διατηρείς το χρώμα της περιοχής.

Δυστυχώς, έχω πολύ λίγα φωτογραφικά ντοκουμέντα: ο Μέρφι αυτή τη φορά χτύπησε στην επιστροφή και εξαφάνισε τις φωτογραφίες από την κάρτα. Κατάφερα να ανακτήσω κάτι λίγες και αρκετά κουτσουρεμένς με αυτό το πρόγραμμα.

Την εικόνα συμπληρώνουν τα ψητοπωλεία της Σκάλας, που πρέπει να έκαναν διαγωνισμό ατυχούς ονομασίας, δεν εξηγείται διαφορετικά.

Πώς ακριβώς ορίζεται ο τόκος στη γεύση;

Η εκδίκηση του γιγάντιου πιτόγυρου

Πάντως, για να μην την αδικήσω την κακομοίρα την Σκάλα, δεν είναι εντελώς για τα μπάζα. Δηλαδή, έχει κάτι συμπαθητικές γωνίτσες που ευχαρίστως θα σας έδειχνα αν μου είχε μείνει καμία ακόμα φωτογραφία πέρα από αυτήν.

Επίσης, η παραλία  του οικισμού είναι αρκετά συμπαθητική αν και έχει υπερβολικά πολλές ομπρέλες κατά τη γνώμη μου...

Εδώ είναι και το πιο χαριτωμένο μίνιμαλ περίπτερο που έχω δει τα τελευταία χρόνια, βγαλμένο λες από τη δεκαετία του '60.

Αφού κάναμε μερικές προμήθειες για το μεσημεριανό...

Τζιν Gibson και τεκίλα Acapulco made in Greece... με εμφανές clopyright.

...και ενώ προσπαθούσαμε να καταλάβουμε πόσο μακριά είναι τελικά αυτά τα Λιμενάρια...

4,5 ή 6 χιλιόμετρα;

...εμφανίστηκε από το πουθενά μπροστά μας το πιο γελαστό άλογο του νησιού!

Στην Χαλικιάδα είχε ακόμα περισσότερο κόσμο, καθότι Κυριακή. Κάναμε τις βουτιές μας και σιγά-σιγά, αρχίσαμε να τα μαζεύουμε. Εισιτήρια  επιστροφής είχαν μείνει μόνο για ένα καράβι που έφευγε αρκετά νωρίς, αλλά να τι παθαίνεις αν τα αφήνεις αυτά για την τελευταία στιγμή. Χάνεις το τελευταίο ηλιοβασίλεμα των διακοπών.

Ρίξαμε μια τελευταία ματιά στην Χαλικιάδα και λίγο αργότερα, βρεθήκαμε μαζί με εκατοντάδες  νοματαίους ακόμα να περιμένουμε το πλοίο. Καταθλιπτική στιγμή.

Αυτό ήταν, λοιπόν, το καλοκαίρι είχε τελειώσει...
Α ναι, τουλάχιστον, κάπου μετά την Αίγινα, το ηλιοβασίλεμα τελικά το είδαμε, έστω και εν πλω για Πειραιά...

Next time: η Backpacker στις Πύλες του Άδη