Η Βλάστη θα μπορούσε άνετα να είναι το χωριό της Κοκκινοσκουφίτσας (ή τουλάχιστον αυτό που έβλεπα μέσα από το viewmaster μου όταν ήμουν 5 χρονών) και δηλώνω τρελά ερωτευμένη...
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
Ο Σ. και η Μ. είχαν πάει πέρυσι στις Γιορτές της Γης, ένα οικολογικό-έθνικ φεστιβάλ που γίνεται κάθε Ιούλιο εδώ και 10 χρόνια στην Βλάστη του νομού Κοζάνης.
Είχαν περάσει τόσο τέλεια, που ούτε οι (φυσικά φανταστικές) διακοπές μας στην θάλασσα στη συνέχεια δεν μπορούσαν να τους ξεκολλήσουν το μυαλό. Τι για διονυσιακά γλέντια άκουγα, τι για το φοβερό χωριό, τι για τις συναυλίες, τι για τις καταπληκτικές εκδρομές στην περιοχή, με είχαν ζαλίσει (μα πόσο καλά μπορεί να περάσει κάποιος στο βουνό καλοκαιριάτικα;) -αλλά οκ, η αλήθεια είναι ότι μου είχαν εξάψει και δύο συναισθήματα: της ζήλιας και της περιέργειας!
Φέτος τον Ιούνιο, ο Σ. έκανε την κρούση: "Θα έρθεις;"
Το πρόβλημα της Backpacker είναι ότι ως σκληρά εργαζόμενη νέα αδυνατεί να προγραμματίσει σε βάθος χρόνου εκδρομές που δεν ακουμπούν σε αργίες, γιορτές, άδειες κλπ. Οπότε, αν και ήθελα, του είπα την κλασική ατάκα "θα σου πω τελευταία στιγμή".
http://rp029.k12.sd.us/website_cruising.htm
Πράγματι, πιο τελευταία στιγμή δεν γινόταν. Παρασκευή απόγευμα το αποφάσισα και η παρέα, που στο μεταξύ είχε μεγαλώσει, θα έφευγε Σάββατο πρωί. Το φεστιβάλ άρχιζε Πέμπτη βέβαια, καθότι τετραήμερο, αλλά είμαστε τόσο πολύτιμοι στις δουλειές μας που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εμάς.
Σάββατο 17 Ιουλίου
Εξοπλισμένοι με σκηνές, υπνόσακους, σάντουϊτς και παγωμένα νερά στριμωχτήκαμε στο αμάξι του Σ. και ξεκινήσαμε 5 νοματαίοι από το κλεινόν (και πολύ ζεστό) άστυ για τις ραχούλες της Μακεδονίας. Για παν ενδεχόμενο είχαμε τυπώσει και χάρτες από το site της Via Michelin, που αν δεν το ξέρετε, είναι πολύ καλή φάση γιατί υπολογίζει το κόστος βενζίνης και διοδίων αλλά και δίνει εναλλακτικές διαδρομές με αξιοθέατα και λοιπά.
Το ταξίδι δεν είχε αξιοσημείωτα περιστατικά πέραν του ότι κάναμε 8 (!) ολόκληρες ώρες να φτάσουμε στην Βλάστη, κυρίως γιατί είμαστε μεγάλοι χασομέρηδες (τσιγάρο, λεφτά, πιπί, πιάστηκα ρεεε μια στάση!)... μπρφφ.
Πάντως, η διαδρομή έχει μερικά ενδιαφέρονται highlights, όπως την τεχνητή λίμνη Πολυφύτου, που μαζεύει μέρος των νερών του Αλιάκμονα. Είναι τεράστια και ουκ ολίγοι ψαράδες αράζουν στη γέφυρα, περιμένοντας μπας και τσιμπήσει κανένα ψάρι που κολυμπά αμέριμνα από κάτω - όμως, η λίμνη έχει υψηλά επίπεδα μολύβδου, οπότε τρώτε με δική σας ευθύνη.
http://www.mesiani.gr/ms/info.php
Άλλο highlight ήταν ότι αποφασίσαμε να περάσουμε μέσα από την Σιάτιστα, μια που κανένας μας δεν την είχε δει ποτέ. Δεν κάναμε στάση (δεν μας έπαιρνε πια) αλλά η ιστορική κωμόπολη έχει καμιά 20αριά φανταστικά αρχοντικά και φαίνεται σκέτη κούκλα.
Vlast' at last...
Φτάσαμε τελικά στην Βλάστη κατά τις 6 το απόγευμα. Οι φανταστικοί διοργανωτές του φεστιβάλ έχουν προβλέψει χώρο για ελεύθερο κάμπινγκ στον καταπράσινο λόφο του Προφήτη Ηλία, πάνω από το χωριό, αλλά αν δεν το σηκώνει ο οργανισμός σας, υπάρχουν αρκετοί ωραίοι ξενώνες, που την περίοδο του φεστιβάλ κάνουν και ειδικές προσφορές.
φωτό του Κ.
Ο χώρος της κατασκήνωσης είναι απίστευτος! Γεμάτος πυκνές βελανιδιές και οξιές, ο ήλιος μόλις και μετά βίας περνάει από τα φυλλώματα, εγγύηση για βαθύ και ξένοιαστο ύπνο μέχρι το μεσημέρι. Όμως, τη μέρα και την ώρα που φτάσαμε, όπως καταλαβαίνετε, χώρος για να στήσουμε χωρίς να είμαστε κολλητά με τους υπόλοιπους υπήρχε μόνο στο απέναντι βουνό. Τελικά, καταφέραμε να βρούμε μια επικλινή (γι' αυτό και την έφτυσαν όλοι) γωνίτσα για τις σκηνούλες μας, σε κοντινή απόσταση από την καντίνα και την βρύση.
φωτό του Κ. (ελεεινή οφθαλμοφανής παρέμβαση δική μου)
Στήσαμε σε χρόνο dt λόγω ανηλεούς επίθεσης αιμοδιψών κουνουπιών (ο Κ. κι εγώ σουρωτήρια) αλλά και γιατί είχαμε κιαλάρει τα ξύλινα τραπεζάκια στο ξέφωτο και βιαζόμασταν να τα κοπανίσουμε.
Με την Ν. είπαμε να δοκιμάσουμε τοπικά προϊόντα. Στην καντίνα λοιπόν μάθαμε ότι στην Βλάστη, όταν ζητάς τσίπουρο, εννοείς με γλυκάνισο (μπλιαχ). Σκέτο το λένε "γράπα". Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για ποιον λόγο λέγεται έτσι, παρόλο που ρώτησα -για να μην σας αφήσω στο σκοτάδι. Υποθέτω πάντως ότι επειδή τα βλάχικα, που μιλιούνται στην ευρύτερη περιοχή, είναι λατινογενής γλώσσα, κάπου εκεί θα οφείλεται η συγγένεια με την ιταλιάνικη grappa. Όπως και να την λένε την ρημάδα, σας συμβουλεύω να την πίνετε με μέτρο -θα καταλάβετε πιο κάτω τον λόγο.
Γύρω μας, πολύχρωμος κόσμος κάθε ηλικίας και background ζουζούνιζε (και ενίοτε γκάριζε). Λίγο πιο πέρα, δύο τύποι βαρούσαν τύμπανα και άλλοι χόρευαν, στους αυτοσχέδιους πάγκους πουλούσαν τα συνηθισμένα πράγματα που βρίσκεις σε τέτοια φεστιβάλ, στην καντίνα όποτε εμφανιζόταν τρόφιμο γινόταν το έλα να δεις, γενικά το κλίμα ήταν πολύ χαλαρό και σε έβαζε κατευθείαν στην φεστιβαλική ατμόσφαιρα. Και είχε και μια δροσούλα, μα μια δροσούλα... Η Αθήνα φάνταζε έτη φωτός μακριά!
Από το χάζεμα και την φλυαρία μάς έβγαλε για λίγο ένας απίθανος πορτοκαλής ήλιος που πήγαινε για νάνι ανάμεσα από τα δέντρα.
Διάλειμμα για κλικ.
Και ξανά κλικ.
Και ξαναματακλίκ.
Λίγο αργότερα κατηφορίσαμε στην Βλάστη με το δωρεάν λεωφορειάκι που ανεβοκατεβαίνει τον λόφο σχεδόν αδιάλειπτα. Στο χωριό, ο κόσμος είχε γεμίσει ήδη τα τραπεζάκια και τα πεζούλια της πλατείας, κάτι ζογκλέρ έκαναν επίδειξη ικανοτήτων (δεν ήταν και το Cirque du Soleil αλλά η προσπάθεια μετράει), μύριζε τσίκνα παντού, ήταν φοβερά! Σαν ένα κλασικό ελληνικό πανηγύρι με ερμηνεία 21ου αιώνα. Εκεί συναντήσαμε τον Σ. και την Μ. που δεν έμεναν στο κάμπινγκ αλλά σε έναν ξενώνα στην άλλη άκρη του χωριού.
Οι συναυλίες γίνονται σε έναν περιφραγμένο χώρο δίπλα από την πλατεία. Βγάλαμε το διήμερο εισιτήριο που κόστιζε 20 ευρώ (εξευτελιστική τιμή) και περιπλανηθήκαμε λίγο στον χώρο. Πλέον, είχα λυσσάξει της πείνας κι αυτή η γράπα μου είχε σκίσει το στομάχι, οπότε μόλις είδα αυτή την ταμπελίτσα...
...κατάλαβα ότι είμαι στο σωστό μέρος! Το ίδιο και η Ν.και πέσαμε με τα μούτρα στα σουβλάκια, (1 ευρώ το κομμάτι και πεντανόστιμα) την ώρα που έπαιζαν οι Kara Deniz Project.
Αφού προμηθευτήκαμε και άλλη γράπα, πήγαμε να συναντήσουμε τους υπόλοιπους κοντά στο stage. Είχαν διαλέξει το σημείο όπου βρισκόταν πιθανώς η μοναδική λακκούβα στον χώρο και φυσικά, εκεί μέσα κατέληγα όλη τη βραδιά. Η οποία, έχω να σας πω, για μένα δεν κράτησε πολύ (και όχι λόγω της λακκούβας).
γράπα η βλάστειος
Πίνε-πίνε, έγινε η Backpacker πύραυλος (δεν θέλω να σας πουλήσω φτηνές δικαιολογίες, αλλά προς υπεράσπισή μου, είχα κοιμηθεί 3 ώρες το πολύ). Στο μεταξύ, είχε βγει η Karandila Gypsy Band Orchestra από την Βουλγαρία, που είναι απίθανη μπάντα και να την ψάξετε! Προσωπικά ενθουσιάστηκα, χόρευα (ή μάλλον χοροπήδαγα), έπεφτα στην λακκούβα, μου χυνόταν η γράπα, έτρεχα να πάρω άλλη. Και δώσ'του να βαράνε οι Karandila τα όργανα και να τραγουδάει η τύπισσα με την ωραία της φωνή, φο-βε-ρά!
Αυτοί δεν είναι βέβαια οι Karandila Gypsy Band Orchestra αλλά δεν έχω άλλη φωτό.
Κι αυτή του Κ. είναι!
Όταν κατέβηκαν οι Karandila και πήγα να κάτσω επιτέλους ακίνητη, συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν ήταν και τόσο εύκολο. Εννοώ ότι παραπατούσα ακόμα και χωρίς να περπατάω (γίνεται). Πριν να γίνω ρεζίλι σε περισσότερους πλην της παρέας μου, αποφάσισα να γυρίσω στο κάμπινγκ. Η Μ. επέμενε να με συνοδεύσει και αγνοούσε παντελώς την γκρίνια μου ("τώρα δεν καταλαβαίνω τι θέλεις και έρχεσαι, αφού θα βγουν οι Cabaret Balkan, μια χαρά είμαι. Χικ"). Στο κάμπινγκ πια, αποφάσισα ότι διψάω πάρα πολύ και ότι πρέπει να κάνω και μια βραδινή βόλτα στο κάμπινγκ γιατί πότε ξανά θα μου δοθεί η ευκαιρία να περπατώ-περπατώ-εις-το-δάσος-μέσα-στη-μαύρη-νύχτα;
Ξεδίψασα και βόλταρα χωρίς προβλήματα και επιστρέφοντας στη σκηνή, το μεθυσμένο μου μυαλό θυμήθηκε ότι πρέπει να προσέχω τις ρίζες γιατί είναι πολύ ύπουλες μέσα στα σκοτάδια...
Δεν χρειαζόμαστε skate εμείς...
(http://www.edupics.com/en-coloring-pictures-pages-photo-falling-i11657.html)
Την επομένη στιγμή, βρέθηκα κυριολεκτικά στον αέρα, εκτελώντας μια σπάνιας τεχνικής διπλή τούμπα α λα Μελισσανίδη! Μιλάμε ότι το σημείο επαφής με το έδαφος ήταν ο σβέρκος μου, χέρια-πόδια στον αέρα και πλουφ! προσγειώθηκα στην πλάτη μου, ευτυχώς πάνω σε ένα παχύ στρώμα από ξερά φύλλα. Αρκετά πιο ξεμέθυστη από το προηγούμενο δευτερόλεπτο και αφού συνειδητοποίησα ότι είναι όλα στη θέση τους, ξεράθηκα στα γέλια, σαν την τρελή, πεσμένη ανάμεσα στα δέντρα. Καλά που ο κόσμος ήταν στη συναυλία και δεν έγινα το ανέκδοτο της χρονιάς... Εδώ θα πάρετε μια γεύση...
...to be continued
No comments:
Post a Comment