Μετά από 10 γεμάτες μέρες στο Λονδίνο, μοιρασμένες με απόλυτη ισορροπία μεταξύ 2009 και 2010, είχε έρθει η ώρα να φύγω. Πετούσα το επόμενο πρωί. Γαμώτο.
Με την Τ. επιστρέφαμε σπίτι νωρίς σχετικά μετά από ένα τελευταίο ξεπάτωμα στο κέντρο (shopping, σινεμά, κραιπάλη). Τα πεζοδρόμια του Tufnell Park έμοιαζαν σαν να γυρνούσε κάποιος από το Sainsbury's και να του είχε τρυπήσει η σακούλα με το αλεύρι -δηλαδή, κάτι σκόρπιες χιονονιφάδες που μέχρι να περπατήσουμε τα 200 μέτρα από τον σταθμό στο σπίτι, είχαν εξαφανιστεί. "Φαντάζεσαι να χιονίσει τόσο που να κλείσει το Gatwick;", είπα στην Τ. ενώ ο πέραν πάσης αμφιβολίας ξάστερος ουρανός γκρέμιζε τις ελπίδες μου αυτοστιγμεί.
