...and a happy new year

...τώρα, happy θα είναι, crappy θα είναι... στις προβλέψεις είμαι μάπα. Σημασία έχει ότι παρά άλλες ζοφερές (και εντέλει εξίσου μάπα) προβλέψεις, τα αεροδρόμια δεν έκλεισαν, τα αεροπλάνα δεν έπεσαν (τουλάχιστον αυτά στα οποία μπήκα), απεργίες δεν έγιναν και τα κατάφερα τελικά να φύγω για λίγες μέρες προς βορειότερα γεωγραφικά πλάτη.

Σε άλλες προβλέψεις τώρα, από το 1969 είχε μαλλιάσει η γλώσσα τους στο tube, Mind the Gap και Mind the Gap... αλλά ποιος τους άκουγε; Gap gap τώρα το κεφάλι στον τοίχο...




Όπως καταλάβατε, προσεχώς η Backpacker στο Λονδίνο (πάλι) και στο Düsseldorf.

Read more

The Lakonia Series-Οι Πύλες του Άδη

... ή η Backpacker στην Μέσα Μάνη

Read more

Off the Hook

Ο Αύγουστος τελείωνε και μού είχαν μείνει ακόμα κάτι μέρες για τελειώσει η άδεια και επιπλέον, έκανε διαολεμένη ζέστη στην Αθήνα. Αν και δεν ήταν ούτε 24 ώρες που είχα γυρίσει από την Μάνη, είχα φρίξει ήδη. Οπότε, όταν ο Λ. και ο Π. μάς ανακοίνωσαν ότι θα πήγαιναν στο Αγκίστρι για λίγη ακόμα λιακάδα και βουτιές, είπα, εδώ είμαστε! Η σκηνή εξάλλου ήταν ακόμα στο χωλ, κάτι λίγα ρούχα (και κυρίως, μαγιό) είχαν μείνει καθαρά, έτοιμη!

Read more

How London wouldn't let me go, part 3

7 Ιανουαρίου, μεσημέρι, αεροδρόμιο Gatwick

Με την Γ. καθόμαστε με τα φορτωμένα καροτσάκια μας στο υπαίθριο τζούρα κλαμπ του Gatwick και οργανώναμε την αποχώρησή μας από το καταραμένο αεροδρόμιο-παγωτό. Η Backpacker ήμουν και ολίγον άφραγκη πια, οπότε έπρεπε να βρω λεφτά κάπου -ευτυχώς, αυτό ήταν εύκολο. Το δύσκολο ήταν να ξεκουμπιστούμε από εκεί το συντομότερο. Η περίπτωση να γυρίσω πίσω φορτωμένη με όλα αυτά τα πράγματα, με τον ίδιο τρόπο που πήγα στο Gatwick, με καταρράκωνε και μόνο ως σκέψη.

φωτό BBC

Read more

How London wouldn't let me go, part 2

7 Ιανουαρίου, αξημέρωτα

"Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πετάξετε, το αεροπλάνο έχει φύγει από την Αθήνα" με διαβεβαίωνε η τηλεφωνήτρια της Ολυμπιακής. Με βαριά καρδιά (αφού ήλπιζα ότι το σκατο-Gatwick θα ήταν ακόμα κλειστό), κατέβασα τα πράγματα και περίμενα έξω στο χιόνι την Τ. να ξεπαρκάρει -20 λεπτά, το αμάξι είχε γίνει σαν τσιπούρα σε βαθιά κατάψυξη. Οπότε, αφού περίμενα που περίμενα, τράβηξα κι αυτή τη φωτογραφία με το κινητό, που πίστευα ότι ήταν η τελευταία μου -για το συγκεκριμένο ταξίδι- στο Λονδίνο.

Στο μεταξύ, οι γείτονες που περνούσαν μου έριχναν περίεργες ματιές (δεν έχω αναφέρει ως τώρα ότι η Τ. μένει σε fenced community) και ένας μάλιστα με ρώτησε αν ήθελα κάτι. Σωστά, τι μπορεί να θέλει μια τύπισσα εμφανώς αγουροξυπνημένη μέσα στα χιόνια στους -5, έξω από μια πόρτα με τρεις σάκους στις 7.45 το πρωί;

Read more

How London wouldn't let me go, part 1

5 Ιανουαρίου, βράδυ

Μετά από 10 γεμάτες μέρες στο Λονδίνο, μοιρασμένες με απόλυτη ισορροπία μεταξύ 2009 και 2010, είχε έρθει η ώρα να φύγω. Πετούσα το επόμενο πρωί. Γαμώτο.

Με την Τ. επιστρέφαμε σπίτι νωρίς σχετικά μετά από ένα τελευταίο ξεπάτωμα στο κέντρο (shopping, σινεμά, κραιπάλη). Τα πεζοδρόμια του Tufnell Park έμοιαζαν σαν να γυρνούσε κάποιος από το Sainsbury's και να του είχε τρυπήσει η σακούλα με το αλεύρι -δηλαδή, κάτι σκόρπιες χιονονιφάδες που μέχρι να περπατήσουμε τα 200 μέτρα από τον σταθμό στο σπίτι, είχαν εξαφανιστεί. "Φαντάζεσαι να χιονίσει τόσο που να κλείσει το Gatwick;", είπα στην Τ. ενώ ο πέραν πάσης αμφιβολίας ξάστερος ουρανός γκρέμιζε τις ελπίδες μου αυτοστιγμεί.

Read more