Vlast(i) what a blast!

 

Η Βλάστη θα μπορούσε άνετα να είναι το χωριό της Κοκκινοσκουφίτσας (ή τουλάχιστον αυτό που έβλεπα μέσα από το viewmaster μου όταν ήμουν 5 χρονών) και δηλώνω τρελά ερωτευμένη...

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Ο Σ. και η Μ. είχαν πάει πέρυσι στις Γιορτές της Γης, ένα οικολογικό-έθνικ φεστιβάλ που γίνεται κάθε Ιούλιο εδώ και 10 χρόνια στην Βλάστη του νομού Κοζάνης.

Είχαν περάσει τόσο τέλεια, που ούτε οι (φυσικά φανταστικές) διακοπές μας στην θάλασσα στη συνέχεια δεν μπορούσαν να τους ξεκολλήσουν το μυαλό. Τι για διονυσιακά γλέντια άκουγα, τι για το φοβερό χωριό, τι για τις συναυλίες, τι για τις καταπληκτικές εκδρομές στην περιοχή, με είχαν ζαλίσει (μα πόσο καλά μπορεί να περάσει κάποιος στο βουνό καλοκαιριάτικα;) -αλλά οκ, η αλήθεια είναι ότι μου είχαν εξάψει και δύο συναισθήματα: της ζήλιας και της περιέργειας!

Φέτος τον Ιούνιο, ο Σ. έκανε την κρούση: "Θα έρθεις;"

Read more

How London wouldn't let me go, part 1

5 Ιανουαρίου, βράδυ

Μετά από 10 γεμάτες μέρες στο Λονδίνο, μοιρασμένες με απόλυτη ισορροπία μεταξύ 2009 και 2010, είχε έρθει η ώρα να φύγω. Πετούσα το επόμενο πρωί. Γαμώτο.

Με την Τ. επιστρέφαμε σπίτι νωρίς σχετικά μετά από ένα τελευταίο ξεπάτωμα στο κέντρο (shopping, σινεμά, κραιπάλη). Τα πεζοδρόμια του Tufnell Park έμοιαζαν σαν να γυρνούσε κάποιος από το Sainsbury's και να του είχε τρυπήσει η σακούλα με το αλεύρι -δηλαδή, κάτι σκόρπιες χιονονιφάδες που μέχρι να περπατήσουμε τα 200 μέτρα από τον σταθμό στο σπίτι, είχαν εξαφανιστεί. "Φαντάζεσαι να χιονίσει τόσο που να κλείσει το Gatwick;", είπα στην Τ. ενώ ο πέραν πάσης αμφιβολίας ξάστερος ουρανός γκρέμιζε τις ελπίδες μου αυτοστιγμεί.

Read more